'Het lustige kippenvel'

Precies om 14:01 uur wandel ik door de gang om Studio 4 te betreden. De eerste tonen van de overbekende ouverture zijn plots te horen! Het orkest repeteert duidelijk met Zwitserse precisie… Ik ga snel zitten en geniet. Dat ik hierbij kippenvel zou krijgen, had ik verwacht. Gehoopt, ook.

Van héél wat operettes zijn de ouvertures minstens even bekend als hun hit-melodieën. Ik heb al in héél wat theaters ge-sssst naar een deel van het publiek dat ouvertures blijkbaar gebruikt om hun niet-dringende en vaak nutteloze conversatie af te ronden… Maar dat zal hier niet het geval zijn. Althans dat hoop ik!

Ik ben een hevige fan van dit sublieme orkest. In 2011 veerde ik enthousiast applaudisserend en juichend recht tijdens de live uitzending van de Oscars in Studio 4, toen ‘The Artist’ een gouden beeldje voor de beste muziek won. Die schitterende, nostalgische Hollywoodiaanse muziek werd door ‘ons’ Belgisch orkest opgenomen – en voor dat orkest zat ik nu. Helemaal alleen in Studio 4. Alsof ik een privé-concert krijg.

Daar zou weinig sprake van zijn want De Lustige Weduwe werd vaak onderbroken. Tenslotte is dit nog altijd een werkdag voor het orkest. Een éérste repetitiedag. Die, naar mijn bescheiden mening, toch al héél goed klonk! Ik geloof mijn ogen en oren niet wanneer zestig muzikanten lezen èn (op zicht) spelen wat er op hun partituur staat. Dat gaat mijn film- en theaterregisseursverstand toch te boven. Eén muzikant die vijf minuten te laat aankomt, begroet de dirigent met een kwinkslag “Aaaah, la Bonne Joyeuse!”. De toon is gezet. Dit wordt een leuke en boeiende dag!

De dirigent, Hervé Niquet, is tijdens deze eerste repetitiedag opvallend dynamisch en enthousiast. Hij gebruikt alle soorten vrolijke, kleurrijke, soms grappige uitdrukkingen om de muzikanten bij te sturen in hun interpretatie.
Tijdens de pauze hoor ik vertellen hoe vaak de muzikanten onder de indruk zijn van zijn meestal erg terechte en to-the-point suggesties. Een enkele keer hoor ik zelfs de helft van het orkest ‘applaudisseren’ wanneer een hoboïst na twee keer proberen precies doet wat de dirigent hem vraagt. Zoals het eigenlijk in de partituur staat. Ik leer daarbij ineens ook dat muzikanten applaudisseren met hun voeten omdat ze de handen vol hebben…

Achteraf wees Hervé Niquet op de genialiteit van deze componist, die duidelijk verdomd goed wist wat hij deed. Elke notitie, elke aanwijzing in de partituur staat er dan ook niet voor niets.
Ik heb het gevoel dat deze dirigent het wellicht helemaal eens is met die uitspraak die Herbert Von Karajan ooit deed: dat muziek van componisten als Johann Strauss eigenlijk even belangrijk is dan die van Mozart of Beethoven. Het respect èn de passie die maestro Niquet heeft voor deze partituur doet me aanvoelen dat Léhar ook met voornoemde componisten in één adem mag genoemd worden.