Wim Opbrouck speelt een zoekende mens, een Elckerlyck, een mens met pijn en verlangen, op zoek naar troost en inzicht. Hij tekent zich een weg door de duisternis, tot hij wordt meegenomen op de hemelse noten van Brahms en Schumann. Beeld, tekst en muziek lopen steeds meer door elkaar.
De lichte melancholie van de instrumentale ‘Kinderszenen’ van Schumann wordt overspoeld door het grote verdriet dat eenieder overvalt die een dierbare verliest. Gaandeweg maakt de zwaarte plaats voor een meer filosofisch beschouwen. We zoomen uit en zien ons eigen leven en lijden in ruimer perspectief. Dan komt er ook ruimte voor lichtheid.
In de originele tekst van het requiem lezen we over de transformatie die alles en iedereen ondergaat in dit leven (en na dit leven). Graan wordt oogst, bladeren verdorren en worden aarde, de mens gaat op in een hiernamaals,… Wij gaan met deze nieuwe uitvoering verder op dit hoofdthema. We trekken het publiek mee in een filosofisch-artistiek universum waarin alles transformeert. Een regenbui kan een gieter worden, een man verdwijnt misschien in een koffiekopje, een boom zou armen en benen kunnen krijgen, kortom: alles transformeert, op aarde zoals in onze verbeelding. De fantasie biedt troost, muziek is zalf voor de ziel, de universele zoekende mens is als een vriend.
Bij de hertaling zijn we trouw geweest aan ritme, metrum, muzikaliteit en inhoud van het origineel. De streng-religieuze en moraliserende fragmenten vervingen we door meer filosofische, zachtere gedachten. Zo blijft de aard van het werk van Brahms intact, maar wordt het geheel toegankelijk voor eenieder. In deze nieuwe versie is ruimte voor ieders gevoel.
De nieuwe tekst gaf ons ook de kans om het werk inhoudelijk te verbinden aan de beelden van Wim. Zo ontstaat er een dialoog tussen de speler en de muziek. Deze verbinding is niet anecdotisch, eerder filosofisch, maar wel expliciet.
De teksten en de projecties weerspiegelen elkaar. Ze tonen beelden vol fantasierijke abstractie en vrije associatie. Ze bieden ruimte voor ieders verdriet, voor ieders persoonlijke interpretatie. Ze vertellen het verhaal van de zoekende mens, die weent en lacht en zich amuseert met al wat schoonheid biedt.
Brahms zocht tijdens het creëren van dit werk naar universele troost voor al wie treurt. In zijn poging zo min mogelijk dogmatische-religieuze teksten te gebruiken, botste hij met geestelijke autoriteiten. In zijn geest geven we zijn requiem nu nog mildere woorden en blijven we weg van gestrenge geloofsleer. Herkenning, verbeelding en troost staan centraal in onze hedendaagse versie van deze klassieker.
