Het eerste bezoek van componist Jeroen D’hoe aan de Drongenhofkapel is hem bijgebleven. Het is een bijzondere plek, zoveel is zeker. Het door oorlog geplunderde gebouw is volledig gestript: verpulverde muren, blote aarde als ondergrond en uithangende spijkers. Lichtinval is schaars want de ramen zijn ooit dichtgemetseld geweest. Er is één glasraam: het is een kunstwerk van Wim Delvoye genaamd Trans Parity. De lichtstralen die erdoor schijnen, leiden het oog naar een massieve leisteen met daarop een levenloos veulen. Het veulen is het kunstwerk van Berlinde De Bruyckere met de al even beklijvende titel ‘Honte, 2018-2019’.
D’hoe wordt overstelpt door een gevoel van “puurheid en rauwheid”. Het is een luwte, een plek van bezinning; intiem en ontheemd tegelijkertijd. Geen ondankbare ruimte om inspiratie uit te putten wanneer hem de vraag wordt gesteld om een programma samen te stellen: “ik heb mijn stoute schoenen aangedaan en ben erop ingegaan.” Ideeën zijn heen-en-weer gepingpongd maar uiteindelijk heeft de ruimte zelf gesproken. De componist weet meteen waar te beginnen: in een gelijkaardige puurheid en rauwheid als het veulentje op de sokkel. Met het Vlaams Radiokoor in gedachten, berust hij op een a cappella koorklank: uiterste verstilling met een maximale expressiviteit. “Het is een idioom dat me inspireert,” zegt D’hoe. En inspiratie genoeg, want ‘Honte, 2018-2019’ is gracieus innemend: “als je voor dat beeld staat... het grijpt naar de keel, het komt uit een gut feeling om daar muziek bij te schrijven.” Voor hem is het veulen een soort embleem voor de natuur, een natuur die levendig en vitaal is maar ook wild en onvoorspelbaar. De natuur verandert, onze omgeving verandert, en hoe we het ook draaien of keren: daar heeft de mens geen hand in. Misschien is het dat waar de kapel over doet mijmeren en verstillen.
In dezelfde stroom van contemplatie zullen ook de eerder gecomponeerde Before I Enter in Silence en Prayer klinken, composities die met hun titel geen verdere uitleg behoeven. En als echo vanuit een andere hoek klinken oeuvres van Arvo Pärt, zowat de componist bij uitstek wanneer het gaat over een leegte invullen, zij het een lege ruimte of een klankvolle stilte. Een uitzonderlijk concert: met de ogen op ‘Honte, 2018-2019’ en de oren in een programma dat zowel verheven als uiterst persoonlijk is.
