Cole Porter

Porter had het geluk op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. Als kind van de eeuwwisseling maakte hij de bruisende jaren ’20 in Parijs mee, en later de gouden jaren ’30 en ’40 in Hollywood en Broadway.

Dat hij in een welgestelde familie geboren werd, leverde hem het belangrijke voordeel op dat hij niet moest componeren om te overleven. Hij kon zijn artistieke ideeën in alle vrijheid ontwikkelen. Zijn eerste songs schreef Porter al tijdens zijn studies Engelse literatuur aan Yale University, waar hij zijn medestudenten entertainde als zanger en pianist.

Na Yale trok hij naar Harvard voor een muziekopleiding, om dan voor een paar jaar naar Parijs te verhuizen. Daar studeerde hij aan de Schola Cantorum en trok met componisten als Milhaud en Poulenc het bruisende nachtleven in. Het is daar dat Porter besloot om zich te wijden aan het componeren van eigen songs met zelf geschreven lyrics.

Parijs was ook de plek waar Porter zijn vrouw ontmoette, de mooie en welgestelde Linda Lee Thomas. Hun leven was er één van grandeur, zin voor schoonheid en openheid. Want ondanks hun liefdevolle huwelijk, was het geen publiek geheim dat Porter eigenlijk op mannen viel...

Eind jaren ’20 kwam de grote doorbraak op Broadway met de musical Paris, mede dankzij Irving Berlin. Let’s do it, let’s fall in love werd Porters eerste grote hit. Daarop verhuisde hij naar New York, vanwaar hij voortdurende tussen Manhattan en Hollywood pendelde. Een dramatisch ongeval met een paard zette zijn succesvolle leven in 1937 op zijn kop. Zijn twee benen werden verbrijzeld, en vanaf dan leefde Porter ondanks talrijke operaties continu in pijn. Toch reeg hij nog enkele Broadway-successen aan elkaar, tot ver in de jaren ’50.

De songs van Porter ogen op het eerste zicht eenvoudig, maar zijn door de complexe harmonieën, ritmes en grote intervallen technisch uitdagend voor de uitvoerders. De teksten van zijn nummers zijn vaak autobiografisch van aard, en handelen over alle aspecten van de liefde – van de prille duizelende verliefdheid tot de bittere pijn bij het afscheid. En ook al is de ondertoon meestal tragisch, toch voegt Porter er altijd een kwinkslag aan toe. Zijn motto was niet voor niets: “Have a smile on your face”.