Music for 18 Musicians blijft ook bijna vijftig jaar na zijn creatie een ongeëvenaard meesterwerk van Steve Reich. Dit robuuste, avondvullende werk brengt zes slagwerkers, vier piano's, viool, cello, twee klarinetten en een kwartet van vrouwenstemmen samen op één podium. Alles wordt versterkt. Het hele werk is gebaseerd op een "ritmisch knipperen", zo snel als een stroboscoop. Hierboven worden golvende harmonieën geplaatst - aangedreven door de klarinetten en de strijkers - en scat, vocale improvisaties van de vier vrouwenstemmen. Het werk verandert langzaam, als in een droom: de texturen verschuiven als wolken, en leiden de luisteraar van een meditatieve beleving naar een ritmische trance.

Music For 18 Musicians is ook robuust in zijn compositie: elf akkoorden, die worden geïntroduceerd aan het begin van het werk, worden vervolgens uitgebreid verkend en ontwikkeld in de elf secties van het werk. Reich verwijst hiermee naar de muziek van Pérotin, de eerste grote meester van de westerse polyfone kunst ("Ecole de Notre-Dame", Parijs, 12e eeuw).

Dit is de triomf van het minimalisme. Niets wordt verborgen, alle kaarten worden op tafel gelegd. De ritmes, de harmonieën en de processen die ze transformeren: alles is transparant. En toch geeft de compositie niet al zijn geheimen prijs. Reich weet als geen ander hoe de verandering van slechts één noot in de harmonie klinkt als een ingrijpende modulatie, en de toevoeging van maar een enkel instrument als een gebeurtenis van ongekende kracht.

Music for 18 Musicians werd bij zijn premère in 1976 lovend onthaald, gelijkwaardig aan de opera Einstein on the Beach van Philip Glass. Sinds dat jaar heeft het minimalisme zich definitief een plaats weten veroveren op de grote podia.