In 1909 kreeg de jonge maar veelbelovende Maurice Ravel de opdracht van Sergej Diaghilev om een nieuw werk te schrijven voor Les Ballets Russes. De jongeman koos voor een Grieks liefdesverhaal, en zag het helemaal voor zich: “Ik wil een groots muzikaal fresco creëren, geen getrouwe weergave van het antieke Griekenland, maar eerder dat van mijn dromen - hoe Franse kunstenaars het uitbeeldden aan het eind van de 18de eeuw.”

Het resultaat ontlokte Diaghilev de beruchte uitspraak: “Ravel, het is een meesterwerk - maar het is geen ballet. Het is een schilderij van een ballet!” En dat klopt. De openingsscène, ‘Lever du jour’ waarin de twee geliefden elkaar bij zonsopgang terugvinden, is één van de meest poëtische muzikale weergaves van een natuurtafereel: het ritselen van het hout gaat over in vogelgeluiden, die op hun beurt overvloeien in een hartstochtelijke melodie.