Het is een eeuwenoud staaltje muzikale magie: twee of meer melodieën banen zich samen een weg door de tijd. Ze zijn voor elkaar gemaakt, en gaan toch hun eigen gang – een toonbeeld van eenheid in verscheidenheid. Maar wat gebeurt er als de stemmen van positie wisselen? Of als de luisteraar een ander perspectief inneemt? Hoeveel dissonantie kan het meerstemmige weefsel dragen voor het uit elkaar valt?

Zeventien zangers bewegen door de open ruimte en weven een levend klanklandschap – een organisch gebeuren, zonder vaste hiërarchie. De uitvoering ademt en golft, met zangers die samenkomen, uiteenvallen in kleinere formaties of als solisten verdergaan. Ook de toeschouwers nemen deel aan de choreografie. Ze bewegen vrij door de ruimte en bepalen zelf waar en wanneer ze willen zitten, liggen of leunen. Zelfs dirigent Kaspars Putniņš mengt zich onder hen, terwijl hij het ensemble door een tijdloos repertoire leidt: van de 14e-eeuwse pracht van Guillaume de Machaut tot de visionaire klanken van hedendaagse meesters als Julia Wolfe, Caroline Shaw, Anna Thorvaldsdottir en Kaija Saariaho.

Polyphonies is een nieuwe stap in Gabriëls’ onderzoek naar de lenigheid van schijnbaar vastgeroeste werkelijkheden. Het is een gedachte-experiment over machtsdynamiek en gemeenschapsvorming, individu en collectief, gelijkheid en verschil. Hoe resoneren we met de ander? Is het contrapunt van een samenleving omkeerbaar? Is polyfonie een utopie?