In de zomer van 1906 trok Gustav Mahler zich terug in zijn componeerhuisje aan de Wörthersee, wachtend op inspiratie. Toen zijn oog viel op de pinksterhymne Veni Creator Spiritus, kreeg hij naar eigen zeggen plotsklaps een visioen, alsof een hele compositie hem van bovenaf werd ingefluisterd. Overmand door een koortsachtige drift pende hij in enkele dagen zijn monumentale Achtste symfonie neer.

Maar minstens zo indrukwekkend als de bezetting is hoe Mahler zijn excessieve middelen inzet. Met een breed spectrum van kleur en expressie schildert de componist een symfonisch universum dat het aardse lijkt te overstijgen, op zoek naar andere oorden. “Probeer je voor te stellen dat het hele heelal begint te zingen en te klinken. Het zijn geen menselijke stemmen meer, maar planeten en zonnen die om elkaar heen cirkelen.” (Gustav Mahler)