De dimensie van de middelen verraadt de ambitie van de boodschap: niet de ontberingen en de tegenslagen van het leven, niet de ellende en de angst, zelfs niet de dood heeft het laatste woord. De mens is in staat zichzelf en zijn sterfelijkheid te overwinnen.

Van de grimmige Totenfeier-mars uit het openingsdeel tot de euforische extase van het slotkoor houdt deze “Auferstehungssymphonie” je als luisteraar anderhalf uur lang in zijn ban.