In de herfst van 1706 vertrok de jonge Händel vanuit Hamburg naar het mekka van de muziek in de vroege 18de eeuw: Italië. Hij zou er drie jaar lang rondreizen, en zijn verblijf in bruisende en inspirerende steden als Firenze, Venetië en Rome maakte er een erg vruchtbare muzikale studiereis van.

Händel kwam immers in contact met de grote componisten uit die tijd, zoals Arcangelo Corelli en vader en zoon Scarlatti, en maakte zich uit eerste hand de geheimen van de Italiaanse barokmuziek eigen.

Lang werd gedacht dat de cantate Il pianto di Maria ook van Händel was, tot in de jaren ’90 bleek dat ze uit de pen van Giovanni Battista Ferrandini kwam. Hij laat Maria haar zoon aan het graf, bewenen in een exuberante barokke stijl.

Deze Italiaanse componist werkte lange tijd in het zuiden van Duitsland, tot hij van zijn pensioen mocht gaan genieten in Padua (waar hij overigens bezoek kreeg van Leopold en Wolfgang Amadeus Mozart). In deze cantate uit 1739 voor mezzosopraan en strijkers beweent Maria haar zoon aan het graf, in een exuberante barokke stijl: rond de zanglijnen van een ontwapenende eenvoud vlechten de strijkers met dissonanten een pakkend geheel.