In 1995 maakte de Hubble Space Telescope een uniek beeld: een stukje hemel van amper een muntstuk groot, samengesteld uit verschillende beelden genomen tijdens 10 opeenvolgende dagen. Wat het toonde was verbluffend: kijkend naar het heelal door dit kleine gaatje ontvouwde de Hubble een verbijsterend assortiment van minstens 2.500 sterrenstelsels in verschillende stadia van hun evolutie.
De impact van dit beeld op Eric Whitacre was zo groot dat hij het vertaalde in een nieuw en heel apart werk met als titel Deep Field.
Het was in 1995 het diepst dat we ooit in het heelal keken – of het verst terug, want het licht van deze melkwegstelsels had meer dan 10 miljard jaar nodig om de Hubble te bereiken… We keken dus naar de kindertijd van het heelal.
Eric Whitacre creëerde Deep Field met in elkaar overvloeiende klankwolken die lijken als de vreemde maar mooie sterrenstelsels die ontelbare lichtjaren van ons verwijderd zijn. Naar het einde van de compositie groeit de klank en de intensiteit, met dank aan vele amateurkoren.
Tenslotte nodigt Whitacre ook het publiek in de zaal uit om mee het klank-heelal te vormen, en de speciale app te activeren die niet alleen elektronische geluiden toevoegt maar ook visueel de vele schitterende stippen nabootst van de kosmos waarin we nietig rondzweven. En zo worden de muren van de concertzaal voor even gesloopt, en wanen we ons haast gewichtloos in de wondere wereld van sterren en planeten die ons omringt.
