De versie van Antonín Dvorák is zonder twijfel de meest ontroerende: het stuk is zo aangrijpend dat het zelfs uitvoerders vaak tot tranen toe raakt. Achter de intense partituur schuilt jammer genoeg een bijzonder groot en persoonlijk drama: bij de dood van zijn jongste dochter in 1875 verwerkt Dvorák zijn verlies door aan dit Stabat Mater te beginnen.

Een jaar later wordt het gezin opnieuw getroffen, onverbiddelijk en hard: op enkele maanden tijd sterven dochter Ruzena en zoon Otakar. Dvorák en zijn vrouw blijven verslagen en kinderloos achter, en de componist stort zich weer volledig op zijn Stabat Mater. Zijn enige uitweg om dit immense drama te overleven wordt een tijdloos werk dat niet alleen de rouw een plaats geeft, maar ook hoopvol naar het helende kijkt.