John Adams gaat vol energie van start, en laat het orkest koortsig swingen met voortstuwende, repetitieve beats en grootse jazzy arrangementen. Adams zag in The Chairman Dances voor zich hoe een jonge Mao Tse-Tung de foxtrot danst met zijn minnares - tot ze moe worden, gaan liggen en overmand worden door slaap.

Eens de ogen toe neemt Henri Dutilleux meteen over: zijn L’Arbre des songes kronkelt zich trefzeker naar binnen, als een boom waar aan elke tak een andere droom ontluikt - nu eens bevreemdend, dan weer zoet en zacht. Welke droom er ook voorbij glijdt, onrustig houden ze de diepe slaap nog even tegen.

Steeds verder gaat de reis, naar een verre droomwereld die Toru Takemitsu ontdekte dankzij de eeuwenoude mythes van de Aboriginals: een tijd waarin niet de mens maar oude geesten de aarde bevolkten. Nevelige klanken golven ongrijpbaar weer weg, amper boven het bewustzijn uit gekomen…

In die plek waar we eindelijk diep dromen komen de wondere juweeltjes van George Benjamins Dream of the Song één voor één hun irreële schoonheid tonen. De contratenor - “mysteriously sensual and sensually strange” - wordt omarmd door de gesluierde klanken van een vrouwenkoor en het orkest. Maanlicht, het nachtelijke hemelgewelf, ragfijne dromen van een gazelle, een harp, een fluit: beelden van verrukking en verwondering - eindelijk rust.