De inspiratie voor Carmina Burana vond Orff in een omvangrijke gedichtenbundel uit de middeleeuwen. De onderwerpen waarover de auteurs (rondreizende monniken) schreven, zijn op zijn zachtst gezegd verrassend: lust en erotiek, drinken en gokken, decadente voorstellingen van de lente. Maar ook oneerbiedig bespotten van kerkleiders en verhalen over traditionele middeleeuwse mysteriespelen passeren de revue.

In dik een uur tijd laat Orff dit meeslepende kosmische rad van fortuin ronddraaien, langs drie muzikale tableaus die alle aspecten van het leven tonen. De kracht van het werk komt zeker uit de teksten, die vinnig, aards, grappig en soms verrassend confronterend en pikant zijn - maar vooral ook uit de muziek zelf. Die spreekt vanaf de eerste donerende O Fortuna-tonen meteen aan: krachtige, ritmes, geïnspireerde melodieën, een eenvoudige maar directe muzikale taal. Er zijn parallellen met de vroege Stravinsky, maar bovenal is Carmina Burana een feest om te zingen, te spelen en te dirigeren, en vooral om te beluisteren en te beleven.