L’Enfance du Christ is een onvervalst meesterwerk: buitengewoon, verbijsterend zelfs, vol zorgvuldig gekozen archaïsmen en oude woorden. Berlioz dirigeerde zelf de eerste uitvoering, in 1854 in Parijs.
"Ik neem een stukje papier, en ik schets enkele ideeën waar al snel een andantino in vier delen voor orgel bij komt…" vertelde Hector Berlioz. En zo wordt een oratorium geboren, tijdens een avond kaarten onder vrienden op de hoek van tafel neergepend op een kladje. En wat voor een overweldigend oratorium: L’Enfance du Christ brengt met zijn bewust gekozen ouderwetse taal hommage aan de Franse muziek uit de 17de eeuw. De componist herinnert zich nog levendig de kerstfeesten uit zijn kindertijd, vol intimiteit en warmte, en reconstrueert deze herinneringen in zijn muziek.
Berlioz creëert zo een schijnbaar eenvoudige en zachte muziektaal, spelend met de ruimtelijke plaatsing van de stemmen. Hij slaagt erin om in dit bijzonder werk zowel de grootsheid van koning Herodes te tonen, als de geboorte van een kind dat vanuit een eenvoudige stal zijn lotsbestemming tegemoet gaat.
